Categorie: Uncategorized

Daar zit ze dan, een jonge stralende dame. Zelfverzekerd komt ze binnen nadat ik een afspraak met haar heb gemaakt via de telefoon. Nadat we de regel-dingen hebben doorgenomen voor de intake, komt het gesprek langzamerhand op de reden waarom ze hier is. Lichamelijke klachten, klachten die al veel langer bestaan en waaraan ze gewend is geraakt. Maar inmiddels zijn de klachten zodanig aanwezig dat ze de dingen die je doet als je begin 20 bent niet meer kan doen. Op haar werk, dat ze overigens heel erg leuk vindt, kan ze niet meer functioneren zoals ze gewend is van zichzelf. Collega’s die zich gaan afvragen wat er toch met haar aan de hand is nu ze steeds vaker uitvalt. Ook met vriendinnen probeert ze wel leuke dingen te doen, maar ook deze momenten moet ze steeds vaker afzeggen. Vriendinnen die zeggen dat alles wel goed komt, maar waarbij ze zichzelf steeds vaker afvraagt ‘maar hóe dan?!’. Want vanbinnen voelt ze zich helemaal niet zoals ze er vanbuiten uitziet…

Dan volgt een verhaal van een beschadigde vrouw, beschadigd als klein meisje door allerlei situaties in het gezin en op school waarop ze als kleine meid geen invloed had,  maar wel mee had te dealen. Situaties waar ze zich zo goed als mogelijk altijd mee heeft weten te redden, maar nu vastloopt in haar frustratie, verdriet en woede. Woede om wat er allemaal is geweest, maar ook onmacht om nu met de huidige situaties om te gaan en de controle dreigt te verliezen. Frustratie om het verliezen van de controle, die ze altijd en overal had. Verdriet dat ze nu zoveel beperkingen in haar activiteiten heeft, maar ook om het onbegrip vanuit de omgeving. Ze ziet dat iedereen zijn best doet om haar op te vrolijken, maar ze voelt ook de eenzaamheid binnen haar groep vriendinnen en collega’s. Want niemand snapt dat ze van buiten haar best doet om vrolijk te zijn, maar vanbinnen huilt ze, voelt ze zich een eenzaam onzeker meisje.

-Ze lacht, maar ze huilt-

Onder de indruk, dat ben ik nog steeds na het aanhoren en noteren van de levensverhalen van onze cliënten. Maar ook heel erg blij nadat onze cliënten bij het afronden van het traject anders naar zichzelf kijken, het wáárd vinden dat ze er zijn. Voor zichzelf en voor de ander. Telkens komen ze zo anders binnen dan dat ze hier na een traject de deur uitgaan. Wat hebben ze hard gewerkt de maanden dat ze hier zijn en samen met de behandelaren de nodige stappen hebben gezet naar het herstel. Het herstel dat voor elke cliënt weer anders verloopt, maar telkens waardevol is!

Trots ben ik op ons hechte team dat de veiligheid creëert om onze, vaak getraumatiseerde, cliënten uit te nodigen hun kwetsbaarheid te tonen en om vanuit die kwetsbaarheid mooie stappen naar een waarde gericht leven te kunnen maken.

Maar nóg trotser ben ik op de cliënten die deze stappen hebben gezet. Ik zie ze aanvankelijk worstelen, maar uiteindelijk maken ze allemaal de stappen die bij hen passen. Indrukwekkend wat er dan gebeurt met het zelfvertrouwen en zelfbeeld. En daardoor een waardevoller leven kunnen leven waarbij ze zichzelf weer goed voelen, zowel vanbuiten als vanbinnen!

Jeannette Bensink, casemanager

Stilletjes en wat argwanend stapt hij binnen, deze sympathieke man. Door de crisis plots meer thuiswerkend, evenals zijn vrouw en de twee kinderen. En heel erg moe, al jaren zelfs. Zodoende zit hij nu hier, zonder vertrouwen in de zoveelste zorgverlener die nu voor hem zit. 

‘Het voelt als falen’ geeft hij aan. Met ups en downs heeft hij altijd zijn eigen boontjes gedopt. In het grote, drukke gezin waarin hij opgroeide, later als enige van de familie in een verre stad waar hij studeerde en nu met een eigen bedrijf en gezin. Geen prater, wel een denker. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel ook. Voor zijn ouders, zijn gezin, zijn bedrijf en vrienden met problemen.

Gedurende ons gesprek blijkt dat hij zich eigenlijk nooit gezien en gehoord heeft gevoeld. Wilde niet in de belangstelling staan, altijd stiller dan de rest, aan het lezen, denken of luisteren naar de ander. 

Aan het eind van de intake zegt hij ‘je bent de eerste zorgverlener die de tijd neemt om naar me te luisteren, zonder in te vullen en zonder vooroordelen. Ik denk dat ik een traject bij MBB Zwolle toch wel als een káns kan zien.’ Zijn ogen staan minder dof dan bij binnenkomst en hij stapt de kamer uit. 

Laten we beginnen met luisteren….